Door toeval en nieuwsgierigheid gedreven het fenomeen geocaching ontdekt waarbij we in het begin zoals vele nieuwkomers en niet beter wetend een kokertje onder een steen al een hele belevenis vonden.

Maar hoe gaat het als je iets leuk vind ? je gaat je eigen verdiepen in de achtergrond en je ziet dat er veel meer mogelijk is dan fotodoosjes. Na enige tijd neemt de lust tot het verzamelen van puntjes af tot er meer en meer een selectie optreed waarbij je van het spelletje optimaal kan gaan genieten door het komen op plekken waarvan je denkt van wat een aparte/mooie plek is dit en als je het wil zien zijn er overal zulke plekjes te vinden.

Allereerst zijn er natuurlijk de gebruikelijke redenen, zoals de wens om op mooie plaatsen te komen die je zelf niet kunt bedenken, liefde voor de natuur, voor wandelen, de wens verrast te worden door de legger, een leuke veldpuzzel, glimlachopwekkende waypoints, een spannend avontuur, de wetenschap deel te nemen aan een ‘stiekem genootschap’.

Daarnaast is een andere belangrijke beweegreden dat ik het leuk vind verslag te doen van mijn belevenissen. Dat is een geheel eigen leven gaan leiden en dat heeft een aantal onverwachte gevolgen gekregen, waardoor ik nu een goed contact heb met een aantal co’s en medecachers. Met sommigen van hen ga ik nu bij tijd en wijle cachen.

Het is erg leuk om mooie plekken te bezoeken die je nog niet kent.
Gisteren nog een route gelopen in een zeer bekend gebied waar weer net een verrassend paadje tussen zat dat ik nog niet kende!

Verder vind ik op z’n tijd een cache met wat lastigere veldpuzzels leuk, met de daaraan verbonden uitdaging om de eindcoördinaten via de puzzels te achterhalen. Weten dat ik op de goede plek zit voor de cache is dan eigenlijk genoeg, dan hebben de hersentjes weer naar behoren gewerkt.
En wat dus ook bijna verslavend is, is het schrijven van het internetlog en er foto’s bij zetten.